Ważniejsze informacje o Warszawie
Historia miasta
W średniowieczu po zdobyciu i zniszczeniu jednej z pierwszych założonych osad (Jazdowa) przez wojska Mendoga, przed 1294, książę płocki Bolesław II mazowiecki założył nową osadę Warszowa. Będąca ważnym ośrodkiem handlu i rybołówstwa osada na początku XIV stulecia została jedną z siedzib książąt mazowieckich, zaś od 1413 stolicą Księstwa Mazowieckiego.
W roku 1526 Mazowsze wraz z Warszawą wcielono do Korony Królestwa Polskiego. Miasto miało prawo do czynnego uczestnictwa w akcie wyboru króla[17]. Trzy lata później obrano Warszawę jako miejsce zwołań sejmu walnego (w roku 1529 odbyły się tu pierwsze obrady), zaś w 1573 roku miała tu miejsce pierwsza wolna elekcja nowego króla. W tym samym roku miała tu miejsce konfederacja warszawska w sprawie uprawomocnienia tolerancji religijnej w Rzeczypospolitej. Warszawa stała się ważnym łącznikiem między głównymi centrami politycznymi Polski i Litwy Krakowem i Wilnem, co było jednym z powodów przeniesienia rezydencji królewskiej w 1596, co uczynił Zygmunt III Waza. Odtąd Warszawa stała się ważnym centrum politycznym, gospodarczym i kulturalnym, przyjaznym dla szlachty, magnaterii i duchowieństwa.
Po upadku Rzeczypospolitej Szlacheckiej w wyniku klęski insurekcji kościuszkowskiej (u jego schyłku miała miejsce rzeź ludności praskiej przez wojska rosyjskie) oraz III rozbioru w 1795 roku, Warszawę wcielono do Królestwa Prus. Oswobodzona przez wojska Napoleona w 1806 roku, stała się siedzibą Księstwa Warszawskiego. Podczas kongresu wiedeńskiego w 1815 roku obrano Warszawę jako stolicę Królestwa Kongresowego zależnego od cesarza rosyjskiego.
Podczas I wojny światowej od 4 sierpnia 1915 do 1918 roku Warszawa znalazła się pod okupacją niemiecką. 11 listopada 1918 Rada Regencyjna przekazała Józefowi Piłsudskiemu władzę wojskową w Warszawie (14 listopada 1918 również pełnię władz cywilnych w stolicy) i naczelne dowództwo sił zbrojnych. W konsekwencji Warszawa stała się stolicą II Rzeczypospolitej.
1 września 1939 niemiecka Luftwaffe rozpoczęła bombardowanie Warszawy. Dowództwo nad obroną stolicy powierzono gen. Walerianowi Czumie (od 3 września komendantowi obrony miasta) oraz gen. Juliuszowi Rómmlowi (od 8 września dowódcy Armii Warszawa). Bohaterska obrona trwała do 28 września, oprócz wojska, stolicę broniła ludność cywilna, którą wspierał prezydent Stefan Starzyński.W okresie okupacji Warszawa była siedzibą władz dystryktu warszawskiego Generalnego Gubernatorstwa.
W wyniku bombardowania Warszawy (1939), powstania w getcie warszawskim (1943), powstania warszawskiego (1944) i zburzenia Warszawy (1944–1945) zniszczeniu uległo 75–85% zabudowy miasta (w tym 923 z 957 zabytków architektury). 14 lutego 1945 powołano Biuro Odbudowy Stolicy, 3 maja 1945 otwarto wystawę Warszawa oskarża, 16 czerwca 1945 utworzono Społeczny Fundusz Odbudowy Stolicy. W okresie stalinizmu miały miejsce liczne represje przedstawicieli opozycji i państwa podziemnego. Wskutek centralizacji państwa[potrzebne źródło] Warszawa stała się głównym centrum administracyjnym i politycznym kraju
